Wat hij van haar verwachtte loustal

2001 "Wat hij van haar verwachtte"

Alleen te koop bij de betere stripwinkel

Loustal / Wat hij van haar verwachtte,- uitgever Oog& Blik, Amsterdam, 2001. [64 p.] Oorspronkeljke titel: "Ce qu'il attendait d'elle", Alain Beaulet Editeur Vertaling Mat Schifferstein en Pieter van Oudheusden. ISBN 905492-020-3
500 genummerde exemplairen. 15,95 euro

Engelstalige uitgave onder de titel : "What he expected of her"

Mop zonder mop eindigt weemoedig door Joost Pollmann

Humor is een soort kortsluiting die de gelaatsspieren onvrijwillig doet samentrekken. Neem een cartoon: je bekijkt het plaatje, leest het bijschrift en er gebeurt iets geks met je mond. Blijkbaar heeft de tekst een onverwachte interpretatie van het beeld gegeven.
Maar er bestaat ook een genre cartoons waarbij de clou ontbreekt. Er is een tekening en er staat ook een tekst bij, maar ze verklaren elkaar van geen kanten.
De Duitser Bernd Pfarr, de Engelsman Glen Baxter, de Amerikaan Ben Katchor en de Belg Benoît van Innes hebben zich in dit genre gespecialiseerd. Hun tekeningen gaan gepaard met welluidende, literaire formules die soms net zo goed bij een andere tekening hadden kunnen staan.
Pfarr tekent bijvoorbeeld een jankende hond in een achtertuin en schrijft: 'Toen Purzel zich realiseerde dat hij zijn leven nauwelijks volgens Kants categorische imperatief had ingericht, begon hij luid te weeklagen.'
Dit principe van de mop-zonder-mop is nu ook toegepast door een tekenaar die bekend is geworden door zijn melancholieke beeldverhalen over jazzy mensen in exotische oorden: de Fransman Loustal. In het net verschenen Wat hij van haar verwachtte (uitgeverij Oog & Blik, ƒ 35,15) biedt hij dertig voyeuristische blikken in andere levens.
Taferelen met een broeierige erotiek, waarbij de humor vooral zit in de onhandigheid van de personages.
Een man met een vetkuif schurkt op de divan tegen een dame aan. Tekst: 'Daarna begon Francesco aan te dringen: ''Nou, wat vind je ervan, lieve Carmela?''' De belaagde Carmela kijkt de lezer recht in de ogen, terwijl ze de benen kuis over elkaar geslagen houdt.
Sommige platen zijn hilarisch, andere droogkomisch. Bij een tekening van een vrouw met een panter schrijft Loustal: 'Ik wachtte nog een uur op Carla, terwijl op de bühne een overenthousiaste danseres optrad met een lusteloze panter.' Hier symboliseert de lusteloosheid van het roofdier de onverschilligheid van de verteller, die buiten beeld op zijn horloge zit te kijken.
Of deze: 'Giorgio las hardop, in de hoop zijn publiek te kunnen boeien.' Je ziet een man op een badhanddoek, die uit een boek voorleest. Zijn 'publiek' bestaat uit de blote billen van zijn geliefde.
Loustals mooiste tekeningen lijken stills uit langere verhalen, die de lezer er zelf bij kan bedenken. Alle namen in de bijschriften zijn Italiaans en alleen al door die kleine kunstgreep weet Loustal in zijn tekeningen de sfeer op te roepen uit oudere films van cineasten als Antonioni en Rosselini.
Knap, want wat begon als absurde humor, eindigt als weemoedige cinema.

©Volkskrant 31-07-2001

Mannekes met pijp in de muil in Zone3500 door Marcel Ruijters

Mannekes met pijp in de muil

"Het kostte Nino de nodige tijd om Sylvia heel nauwkeurig uit te leggen wat hij van haar wilde."
"Esrella had plezier in de onhandigheid van de dikke man toen ze van het ene gebouw naar het andere overstaken." Twee veelzeggende onderschriften bij de tekeningen uit dit nieuwe boek van Loustal. Yep, het zijn cartoons in de stijl van Glenn Baxter of Benoit Van Innis. Zweterige burgermannetjes, gekweld door een gefrustreerd libido en knellende stropdassen en verlepte blondines met treurige slaapkamerogen, die van een comeback dromen. Dat soort taferelen
dus. Persoonlijk raak ik snel uigekeken op cartoons uit het zogenaamde mild-absurdistische genre vanwege de beperkte speelruimte van 10 cm in het vierkant. De eerste vijf tekeningen vind ik het bourgeoisistische, pseudo - intellectuele wereldje aardig te kakken gezet, maar daarna heb ik die mannekes leunend bij de open haard en met pijp in de muil wel gezien.
Loustal heeft de nodige literaire stripalbums op zijn naam staan, dus ik zocht een tijdje naar verbanden (kennen al die personages elkaar, zoals in een soap, is er een ontwikkeling of tijdsverloop?) tussen de tekeningen in dit boek, maar helaas. Het zijn zeer fraaie tekeningen: krasserige, zoekende lijnen en gevoelige kleuren, natuurlijk zwaar geïnspireerd door modebladen uit het pre - Beatles - tijdperk, maar het is slechts een losse schets van bovengenoemd milieu. Eyecandy voor de fans van Loustal, maar geen mijlpaal in het oeuvre van de man. (Marcel Ruijters)

http://www.zone5300.nl/

Wat hij van haar verwachtte
04/09/2001
(mk)
De Franse striptekenaar en illustrator Loustal wordt algemeen erkend als een belangrijk auteur.Toch biedt die status helemaal geen garantie om te worden vertaald. Als er een nieuwe Loustal verschijnt in het Nederlands, zitten wij dan ook graag op de eerste rij. Het is immers aangenaam vertoeven in de broeierige universa die Loustal in zijn unieke, primitieve stijl tevoorschijn tovert.

Niettemin roept Loustals jongste, "Wat hij van haar verwachtte" , te veel vragen op om goed te zijn. Dat het boekje niet eens een strip is, stoort nog het minst. Er zijn wel meer stripauteurs, en niet de eerste de beste, die wel eens een bundel illustraties uitbrengen, en dikwijls tonen ze daarin belangwekkende facetten van hun belevingswereld. Wat meer stoort, is dat het volstrekt onduidelijk is wat auteur en uitgeverij met "Wat hij van haar verwachtte" aanwillen. Het is onbegrijpelijk dat Oog & Blik hiermee voorbijgaat aan essentiëler werk van Loustal dat nog steeds smeekt om een vertaling. Dit riekt wat al te duidelijk naar opportunisme. Maar ook inhoudelijk overtuigt dit nieuwe boekje niet. Het bevat dertig prenten, meestal eenvoudige situaties met een man en een vrouw, met daarbij telkens ook enkele regeltjes tekst. De prenten zijn mooi zonder meer, in Loustals vertrouwde stijl. De moeilijkheid zit in de combinatie met de bijhorende tekst. Die is niet grappig, geeft ook niet de indruk dat hij absurd of zonder pointe is bedoeld, en lijkt daardoor overbodig. Bovendien geeft Loustal met de vele Italiaanse namen die hij voor deze onderschriften
gebruikt, de indruk een bedoeling te hebben, maar die ontgaat ons totaal.
Kortom, onduidelijkheid troef. Dat Loustal dit boekje voor het eerst inkleurde met de computer, verandert hier niets aan. Wat hij van haar verwachtte is een leuk hebbedingetje voor Loustal-verzamelaars, en zeker niets meer.

Tek. & Scen.: Loustal uitgeverij Oog & Blik, 64 p., gekart.

info: www.standaart.be

"diepzeevissen was Luigi's grote hartstocht"